Het uiteindelijke doel van gaming in onderwijs blijft nog altijd kennis en vaardigheden ontwikkeling. Echter, de wijze waarop dit gebeurt verschilt van de klassieke wijze van onderwijs. Het uitgangspunt van gaming is ‘learning by doing’ waardoor kennis (hopelijk) beter blijft hangen. Gaming is gebaseerd op de intrinsieke motivatie van de mens. Men verkrijgt inzicht in de theorie door de theorie in praktijk te brengen. De essentie bij elke game is dat de spelers verschillende rollen en doelen hebben. De specifieke context en regels van de game vormen het kader waarbinnen de spelers acteren. De spelers zijn in de gelegenheid te oefenen met een ‘andere ik’ in een veilige omgeving. Goed en fout zijn niet van belang in deze veilige omgeving. Acties en beslissingen hebben geen consequenties voor de werkelijkheid. Dit alles geeft de speler de mogelijkheid de grenzen van zijn eigen leren te verleggen. Een juist ontwikkelde game is een representatieve weergave van de werkelijkheid. Hierdoor kunnen de betrokkenen, speler en docent, de werkelijkheid (beter) begrijpen en aannames of voorspellingen doen over huidige of toekomstige situaties. Een game helpt de betrokkenen betekenis te verlenen aan de dynamiek die plaatsvindt en om die dynamiek te verklaren. De gedeelde context en situatie geven de mogelijkheid de leerervaring gezamenlijk te interpreteren en te vertalen naar de werkelijkheid. Hiermee verkrijgt men inzicht in het gedrag van de spelers en de uitkomsten van de game.

De mogelijkheden van ieders fantasie zijn velen malen groter dan men in werkelijkheid kan bedenken. Wanneer je als mens de vrijheid krijgt, dan zijn deze mogelijkheden onbeperkt. Spelen geeft de mens deze vrijheid. Als kind ontdek je spelenderwijs de wereld. Spelen is normaal menselijk gedrag. Wij zijn de ‘homo ludens’, de spelende mens. Ben jij ook een spelende mens?