|
Deze blog werd geschreven door oud collega Remco Bijl
De aanpak van complexe casuïstiek waar bijvoorbeeld onze gemeenten veelvuldig mee te maken krijgen, vraagt om een aanpak vanuit meerdere invalshoeken, welke de betrokkenheid vereist van verschillende diensten en vraagt om integrale afstemming waarbij de context, de inhoud en het proces verbonden zijn. Vaak zijn een veelvoud aan organisaties betrokken bij dit soort complexe casuïstiek, welke allemaal een eigen invulling aan een casus geven. Je kunt je voorstellen dat een casus met 30 verschillende instanties, met elk een eigen inbreng, behoorlijk complexe vraagstukken met zich meebrengt. Het is niet altijd gemakkelijk samenwerking in dergelijke casuïstiek vorm te geven. Wat voor Trumpiaanse oplossing zou hier van toepassing kunnen zijn? Met behulp van deze ‘simplificatie van de werkelijkheid’ worden de huidige aandachtspunten en toekomstige benodigde stappen in kaart gebracht om te komen tot bijvoorbeeld een gezamenlijk gedragen referentiemodel van de samenwerking. Een samenwerkingsvisualisatie is echter geen doel op zich. Het is een middel om een ander doel te bereiken, bijvoorbeeld het vormen van een gezamenlijk gedragen doelstelling en resultaatvoorstelling. Door te leren van de geanalyseerde realiteit, kan worden toegewerkt naar de beoogde realiteit. Referenties:
|
Samenwerkingsanalyse
10-2-2017 - Dimitri Cremers