De essentie van herontwerp van werkprocessen (‘Business Process Redesign’) in organisaties is het breken met verouderde aannames van hoe de wereld werkt en breken met wat de klant ooit belangrijk vond (vrij naar: Hammer & Champy, 2009).

Kent u deze nog, nog, nog?

De één noemde de flashmob van zorgmedewerkers voor staatssecretaris van Rijn op 18 januari 2017 ludiek. Een ander noemde de flashmob tenenkrommend. Een enkeling deed het vooral zeer dat het nummer ‘No limit’, dat zij voorheen associeerden met een onbevangen jeugd, nu hele andere associaties deed oproepen. Staatssecretaris van Rijn noemde de flashmob destijds “een zeer ongebruikelijk, maar wel heel leuk ontvangst”.

Nee, dat denk ik niet. Maar hoe kunnen we organisatieverandering dan toch vormgeven? In mijn blog van 14 april schreef ik over verandering en ontleren en stelde ik de lezer de volgende vragen:

Deze blog werd geschreven door oud collega Mick van Grinsven

Netwerken rondom complexe problematiek in de sociale sector

Wanneer meerdere organisaties deelnemen aan een horizontale samenwerking, hoe weet je dan wie er verantwoordelijk is voor de resultaten? Dit is een belangrijke vraag in de aanpak van bijvoorbeeld de complexe problematiek rondom gezinnen die te maken hebben met huiselijk geweld. Gezinnen waar huiselijk geweld voorkomt, kunnen vaak niet worden geholpen door eenzelfde organisatie. Dit komt doordat aan complexe problematiek vaak verschillende factoren ten grondslag liggen. In een gezin waar huiselijk geweld speelt komen soms wel 20 tot 30 organisaties over de vloer, elk vanuit een ander perspectief en met een ander inzicht over de ‘oplossing’. Ieder van deze organisaties is te veel gericht op de eigen organisatiedoelstellingen, terwijl er een gezamenlijk probleem moet worden aangepakt.

Deze blog werd geschreven door oud collega Remco Bijl

‘A picture is worth a thousand words. A game is worth a thousand pictures’ (R.D Duke, 1974)

De klassieke wijze van onderwijs heeft als uitgangspunten kennis (vaardigheden) voorschrijven en overdragen van docent naar student middels eenrichtingsverkeer. Onze huidige maatschappij sluit echter allang niet meer aan bij deze klassieke wijze van onderwijs en wordt alsmaar ‘kritischer en individualistischer’. Technologische innovaties verschaffen de mogelijkheid om hierop te anticiperen. Nieuwe onderwijsvormen zoals elektronische leeromgevingen, online colleges en gaming worden steeds belangrijker en breder toegepast. Vooral gaming lijkt in eerste instantie een vreemde combinatie met onderwijs. Onderwijs is toch geen spelletje!? Gaming komen we echter meer en meer tegen in het onderwijs. Termen als spelletjes en simulaties (games and simulations) of nog mooier; serious gaming and applied gaming hebben toegang tot bijna iedere onderwijsinstelling gevonden. Met ICT of zonder ICT, standaard of maatwerk. Het wordt zo allemaal niet gemakkelijker. Duidelijk is dat er allerlei verschillende mogelijkheden, combinaties en versies van games mogelijk zijn. Laten we ten behoeve van elkaars begrip hier allereerst gaming nader definiëren. Vervolgens wil ik dieper ingaan op de vraag: Wat zijn dan de kernuitgangspunten van gaming waardoor het van toegevoegde waarde is?